کتاب« نگاهی به احوال، آثار و افکار امام نووی» تألیف عبدالغنی الدقر توسط عبداللّه پاسالاری به زبان فارسی ترجمه شد و توسط نشر احسان به زیور طبع آراسته گشت.
امام نووی به سال 631 هجری قمری در قریه ی نوا دیده به جهان گشود، بعد از دوران کودکی، برای تحصیل و سیراب کردن جانش، زادگاهش راترک کرد و به دمشق، که در آن روزگار مرکز علما و مجمع فضلا به شمار می آمد، هجرت کرد و در محضر علمای بزرگی به دانش اندوزی پرداخت، و از دریای علوم آنان سیراب گردید، و از اساتید خود در علم و دیانت و تقوا و پارسایی پیشی گرفت، و در مسند تدریس نشست و عالمان بسیاری را تربیت کرد. حافظه ی قوی و خدادادی، وی را بر علوم گوناگون چیره ساخت؛ زیرا علم و دانش موهبت و نوری از جانب خداست که تنها به افرادپاک طینت هدیه داده می شود. وی همواره مال حلال خورد و حق گفت و هرگز به خاطر دنیا، آخرتش را تباه نساخت. سبکی درباره ی او گفته است: «بعد از تابعین تمام خصلت های نیکی که همه ی افراد داشتند، نووی به تنهایی همه ی آنها را داشت».